هوش مصنوعی به عنوان یکی از فناوری‌های پیشرفته، در حال تحول و گسترش قابل‌توجهی در سراسر جهان است، اما در ایران، روند پیشرفت این حوزه با چالش‌های خاصی روبه‌رو است که موجب می‌شود مسیر رشد هوش مصنوعی در این کشور متفاوت باشد.

صادرات کالاهای با تکنولوژی بالا در کره‌جنوبی حدود ۱۶۰میلیارد دلار، در ترکیه حدود ۵میلیارد دلار و در ایران با جمعیتی بیشتر حدود ۲۰۰میلیون دلار است؛ تفاوتی که طی دهه‌‌‌ها ایجاد شده و به‌راحتی کم نخواهد شد و انباشت دانش در کشورهایی مانند کره‌‌‌جنوبی روزبه‌روز تفاوت را با کشورهایی مانند ایران بیشتر خواهد کرد.

اخیرا بانک جهانی در جدیدترین گزارش خود از وضعیت اقتصادی منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا در سال 2023 به بررسی شاخص‌های مهم اقتصادی ایران نیز پرداخت. بانک جهانی در گزارش خود، رشد اقتصادی ایران در پایان سال 2023 را 4.1 درصد و 3.5 درصد در سال 2024 پیش‌بینی کرده و این در حالیست که نرخ این شاخص در سال میلادی گذشته معادل 3.8 درصد بود.

در شرایطی که رقبای منطقه‌ای ایران رقابت نزدیکی برای جذب سرمایه خارجی بیشتر به منظور تقویت توان اقتصادی خود دارند، به نتیجه نرسیدن مذاکرات احیای توافق هسته ای، حل نشدن FATF و در پی آن تداوم تحریم‌های یکجانبه و غیرقانونی باعث شده است تا کشورمان امکان رقابت جدی در این زمینه نداشته باشد.

از زمانی که اولین کامپیوتر ساخته شد و اولین نسخه شبکه جهانی وب به دنیا معرفی شد، این تردید برای ما انسان‌ها به وجود آمد که اگر روزی ساخته دست ما از خود ما باهوش‌تر بشود، چه اتفاقی برای ما می‌افتد؟ آیا هوش مصنوعی اونقدر پیشرفت می‌کنه که ما جایگاه خودمان را از دست بدهیم؟

حسین کوه زاد- سردبیر یکی از راه‌های مناسب جهت پیمودن مسیر توسعه و رشد، جهانی‌شدن و گسترش پیوند‌های اقتصادی کشور‌ها با یکدیگر ، استفاده از دانش فنی و توانایی‌های مالی کشورهای خارجی است. این امر می‌تواند از طریق ورود سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی تحقق یابد. استفاده از این ابزار نه تنها برای کشورهای در حال توسعه […]

شاید بتوان پیشینه و تجربه بسیاری از کشورها را در طی کردن مسیر توسعه و شکست و پیروزی آنها در این مسیر را در همین داستان خلاصه کرد. راهبرد سیاستگذاری صنعتی جایگزینی واردات با شعارهای استقلال اقتصادی و خودکفایی و حمایت از تولید ملی، راهبرد همکاری نهادهای نظامی در کمک به سازندگی و مشارکت در […]

به طور خلاصه می‌‌‌توان، اقتصاد ایران در سال ۱۴۰۰ را این‌گونه جمع‌‌‌بندی کرد؛ اقتصادی که پس از چند سال پا به رشد مثبت اقتصادی گذاشت؛ نرخ رشدی که برای اقتصاد ضعیف ایران بسیار ناکافی است. همزمان چالش‌‌‌های جدی در اقتصاد ایران، مانند افزایش بی‌‌‌رویه نقدینگی، بحران در شبکه بانکی، ضعف و رقابت‌‌‌ناپذیری تولید و از همه مهم‌تر، جدایی اقتصاد ایران از نظام جهانی و… در ایران استمرار یافت و هیچ‌گونه برخورد جدی در سطح سیاستگذاری با آنها نشد. این ابرچالش‌‌‌ها در مقابل توانایی حکمرانی اقتصادی دولت جدید قرار گرفت و تحولات نشان داد که ابرچالش‌‌‌ها موفق این میدان مبارزه بودند.